Nga Syle MUJAJ
(Pak sarkasëm)
Ka takime që bëhen për të bërë foto.
Ka takime që bëhen për të bërë zhurmë.
Dhe ka takime – si ky i Gjenevës – që bëhen sepse dikush më në fund u lodh nga balta dhe kërkon të dalë prej saj, edhe nëse duhet t’i zhveshësh çizmet e vjetra të realitetit shqiptar që i kemi trashëguar prej dekadash.
Në Gjenevë u mblodhën njerëz që nuk i ka sjellë as kafeja, as rasti, as moda e rrjeteve sociale.
U mblodhën njerëz me përvojë, me kujtesë, me baltë në këpucë nga vitet e rënda – jo nga shëtitjet nëpër zyra luksoze.
Dhe, oh, sa i duhej këtij takimi një dozë sarkazme të shëndetshme.
Sepse kur e sheh vendin e vet duke u endur midis baltës, kenetës dhe çmendurisë politike, nuk përmbahesh dot pa qeshur… që të mos qash.
* * *
Bardhyl Mahmuti – zëri që s’ka nevojë për mikrofon
Kur flet Bardhyli, nuk ke nevojë as për përkthim, as për dekor.
Ai është njeriu që e ka parë politikën nga brenda, dhe baltën nga afër.
Këtu, në këtë takim, fjala e tij tingëlloi si ora e vjetër që të thotë:
“Nëse nuk e mban mend të kaluarën, mos prit të kuptosh të ardhmen.”
Thikë e hollë, pa gjak – por me mend.
* * *
Nefail Maliqi – LeCanton27.ch (Kantoni i 27) dhe pasqyra ku nuk ka filtër
Ne jemi mësuar me portale që vënë butona filtrimi:
“E bardhëso pak lajmin.”
“E zbukuro pak realitetin.”
“Mos e mërzit lexuesin.”
“Kantoni 27” nuk e ka këtë funksion.
Sepse Nefail Maliqi është ndër ata që nuk i lyen të vërtetat me çikëllinë politike.
Ai i vë siç janë: të vërteta, të hidhura, të ngatërruara… dhe prandaj të vlefshme.
* * *
Mefail Bajçinovci – fjala që rri mbi baltë
Ka njerëz që thonë se kanë sakrifikuar.
Ka të tjerë që e kanë shkruar sakrificën me vite burgu, me shëndet, me rini të humbur.
Mefail Bajçinovci është i dyti.
Kur flet ai, nuk flet si gazetar i vjetër – flet si njeri që ka parë burgun sy më sy dhe ka dalë prej tij me dinjitet.
Dhe kur thotë se jemi duke u rrotulluar në një vend, duhet ta marrësh seriozisht: ai e di se si duken muret e vërtetë.
* * *
Mefail Bajçinovci – ai që nuk u thye, edhe kur e provuan
Në shoqëri ka burra.
Ka burra të mirë.
Ka burra që duken në TV.
Dhe ka burra që i njohin vetëm muret e burgjeve politike.
Mefail Bajçinovci, në këtë takim, nuk foli shumë – por kur foli, erdhi një heshtje që vetëm të mbijetuarit e historisë mund ta shkaktojnë.
Ai nuk flet për heroizëm – ai flet për realitet.
Dhe e kemi shumë nevojë për realitet.
* * *
Enver Dugolli – qëndrestari që nuk e di ç’është frika
Ka njerëz që bien nga lodhja.
Ka njerëz që bien nga politika.
Dhe ka njerëz që bie sistemi mbi ta, por ata nuk bien fare.
Ky është Enver Dugolli.
Një njeri që nuk e njeh fjalën “dorëzim”.
Një dëshmi e gjallë se nderi nuk blihet e nuk shitet – as në kohë kur gjithçka është bërë mall tregu.
* * *
**Dhe më në fund – mërgata.
Forca që vendi e mban mend vetëm kur i duhet.**
Ne mërgimtarët jemi bërë si banka e Kosovës:
depotojmë, paguajmë, ndihmojmë… dhe rrallë kush na përfill.
Deri sa vjen ndonjë krizë – atëherë na shohin si shenjtorë.
Haaaaaa… çfarë ironie kombëtare.
Mërgata nuk është “kukull politike”.
Nuk është as “rezervë zgjedhore”.
Mërgata është gjysma e shpirtit të vendit.
Dhe takimi i Gjenevës tregoi pikërisht këtë:
që s’kemi ndërmend ta lëmë vendin në baltë.
Jo më.
Jo kësaj radhe.
* * *
**Përfundimi i sarkastik:
nëse nuk flasim ne, kush do flasë? Politikanët?
Ata janë të zënë duke kërkuar çizmet që u humbën në baltë…**
Takimi i Gjenevës na kujtoi se mërgata nuk është spektatore.
Mërgata është zë.
Mërgata është kritikë.
Mërgata është kujtesë.
Mërgata është shpresë – me humor të zi, por shpresë gjithsesi.
Dhe kur flet mërgata…
edhe balta nis të thahet pak nga marreja.
Me respekt dhe me një buzëqeshje sarkastike,
Sak Muji