Shkruan: Qendresa BEQIRI
Edhe bari i njomë i pranverës që shkëlqen mas shiut, kur këmbë e njeriut shkel, ndjen dhimbje.
E shkelun edhe unë jam, kur detyrohem me shtrydh ndjenja t’ndjera, t’harrume prej kohësh…
Erë e nxehtë e verës përvëlon kur kamzbathur ec zallit t’pllazhes, e bash qashtu po kuqna e përvlume kur po m’kqyr n’sy.
Tre stinë po shkojnë e dimri po m’gjan tu i fry tre bujashkave t’lagta që krejt letrat e bardha t’jetës i qita me i kallë.
Ndihmom me dhez qit zjerm që veç nji e shtyme i duhet, se tani andrra vetë shoh, edhe me sy çel, se kjo dhomë e errët, akull e ftohtë, barazohet me jetën, zemrën korb.
Qiell që vetëm lot mbi mua lëshon, në të shtatin më ngrit e prapë më rrëzon.