“Mund të shoh ende grafitin që është bërë në shtëpinë e tij: ‘Pédé’, për pederast” Raphaël Pomey, viktimë e abuzimit seksual («Je vois encore le graffiti qui avait été fait sur sa maison: ‘Pédé’, pour pédéraste»Raphaël Pomey, victime d’abus sexuels) Pse, kisha po bëhet strehë e preferuar për pedofili dhe abuzime seksuesale.? Pse, kisha po bëhet strehë e preferuar për pedofili dhe abuzime seksuesale.? Policia zvicerane: Mbi 1000 abuzime (pedofili) seksuale
Raphaël Pomey, kryeredaktor i gazetës konservatore “Le Peuple”, flet për herë të parë publikisht për abuzimin seksual që pësoi kur ishte fëmijë. Ky katolik i zjarrtë pranon të ndajë përvojat e tij me Blick për të dhënë këndvështrimin e viktimave.
Ndërsa qielli merr dalëngadalë veshjen e tij të natës me ngjyrat vjeshtore, një grup fëmijësh 7, 8 ose 9 vjeç vërtiten dhe cicërijnë në esplanadën e Katedrales së Lozanës, të ndriçuar nga Bô Noël, këtë të mërkurë, në fund të pasdites. Kjo është përafërsisht mosha që ishte Raphaël Pomey kur u abuzua seksualisht nga « një figurë » nga fshati i tij, Vallorbe.
“Gjëra të neveritshme” përmendën shkurtimisht në internet se kryeredaktori i gazetës konservatore “Le Peuple” thotë se ai kurrë nuk u fsheh plotësisht nga ata që e rrethonin. Sot, për herë të parë, ai rrëfen publikisht kalvarin e kaluar në një papafingo të krijuar posaçërisht për të fshehur mizoritë e të cilave ai mban ende shenjën.
Zbulimet e « Mise au point » rreth abacisë së Saint-Maurice ishin shkas për këtë katolik praktikues, një populist të supozuar dhe një anarkist të pretenduar të krahut të djathtë, të mbështjellë në çizme të ekstremit të djathtë nga presidenti i Partisë Socialiste Vaud këtë verë.
Këtë të diel, në X (ish-Twitter), pas investigimit të kolegëve tanë, gazetari bëri thirrje për një “pastrim të madh”. “Nuk ishte një njeri i Kishës që më abuzoi, por e shoh veten në atë që u zbulua nga RTS,” i tha ai Blick. Po flasim, edhe një herë, për grabitqarët që mbulohen nga bashkëmoshatarët, ndonjëherë prej dekadash, në dëm të viktimave. Kjo duhet të ndalet, kokat duhet të rrotullohen.”
Shoku i fortë, me një trup të fryrë prej vitesh prej gize, ndoshta edhe në përpjekje për të mbështjellë një ndjeshmëri të thellë lëkure, ka vendosur të mos mbetet spektator në këtë luftë. Letra e gjatë nga një ish-kanun i Abacisë së Saint-Maurice, të cilën ai e publikoi ekskluzivisht këtë të hënë, e vërteton këtë. Në këtë dokument, ky prift i dënuar në muzgun e viteve 1990 nga gjykatat, por i mbrojtur nga familja e tij, pranon se është “një pedofil i vërtetë”
Skandal! Dhe shumë keq nëse disa nga lexuesit e “Le Peuple” e akuzojnë atë se ka “fryrë” një institucion që përkundrazi duhet ta mbrojë, “si çdo i krishterë i mirë”. “Nuk mund t’i duroj më njerëzit që nga frika dhe mungesa e ndjeshmërisë, ndërkohë që pretendojnë se kanë vlera morale më të larta se të tjerët, thonë: ‘Ishin njëzet vjet më parë, bota ishte ndryshe, ne nuk mund të ecim përpara. ?’ Epo jo, budalla, nuk mund të vazhdojmë. Nuk mund të vazhdoj kurrë, por është e mundur të thyej ciklin e vuajtjes. Është ky mesazh shprese që tani dua t’ua përcjell njerëzve që kanë nevojë për të.”
Një papafingo që e përndjek
Para dritës, tunelit. “Ishte viti 1992, mendoj, isha rreth 9 vjeç”, merr frymë ai. Ishte ky njeri, emrin e të cilit ende nuk mund ta shqiptoj, të cilit Zoti do t’i ishte dhënë pa rrëfim. Ai kishte kartën e duhur të partisë dhe një punë të përgjegjshme në shërbim të komunitetit. Aq shumë për fytyrën e tij publike.” Nën këtë rimeso me shkëlqim, ky individ është në realitet… “një përbindësh”. « Ai kishte ngritur papafingo e tij, në të cilën më futi mua, për të fshehur zhurmat, » thotë Raphaël Pomey. Muret ishin të mbuluara me gazetë dhe ai projektoi filmat e Laurel dhe Hardy dhe Charlie Chaplin në mënyrë që orkestrat të kishin përparësi mbi pjesën tjetër. Jemi tridhjetë vjet më vonë dhe ende nuk jam në gjendje t’i shikoj më këta filma.
Kur ish-nënkampioni i botës në Kettlebell përmend « pushimin », ai mendon për prekjen që pësoi dhe që u detyrua ta bënte « në mënyrë të përsëritur për muaj të tërë ». Me kërkesën e tij, këto nuk do të detajohen. Megjithatë, ai saktëson se nuk ka pasur asnjëherë depërtim. « Jam i sigurt për këtë, edhe nëse shumë gjëra janë të paqarta, » rrëshqet ai, duke mbajtur kokën në të dy duart.
Megjithatë, sipas tij, të tjerët në Vallorbe e dinin se çfarë fshihej pas maskës së të famshmit të dashur. “Më shoh ende grafitin që është bërë në shtëpinë e tij: “Faggot”, për pederast. Disa orë më vonë, letrat u fshinë dhe të gjithë iu kthyen jetës së tyre, sikur të mos kishte ndodhur asgjë”.
Në moshën 12-vjeçare, ai u transferua në Yverdon-les-Bains. Ky ndryshim i mjedisit shkakton një trazim brenda tij. “Pa e kuptuar me të vërtetë se çfarë po më kalonte, pata përshtypjen e nostalgjisë së thellë, të një parajse të humbur,” thotë ai. Në fakt po përjetoja dy humbje: atë të prekjes dhe atë të fundit të fëmijërisë sime, një periudhë kur imagjinoja se bota e të rriturve ishte e drejtë. Më parë, e mendoja si një lloj kornize qetësuese që duhej të futeshe sapo të kishe arritur moshën madhore. Më pas, zhgënjimi ishte i dhimbshëm.”