Madrid, 13 shkurt -Sulmuesi kosovar i ardhur së fundmi në Mallorca e ka jetuar si fëmijë konfliktin mes vendit të tij dhe Serbisë dhe rrëfen përvojat e tij të rënda deri sa u bë profesionist futbolli: “Ndanim një litër qumësht në ditë dhe qepë për 50 veta”, shkruan gazeta zvcierane Le Canton27.ch duke ju referuar nje shkrimi te gazetes prestigjioze spasnjolle El Pais te ttiulluar: Vedat Muriqi: “Lufta është më e keqja për njerëzit” (Vedat Muriqi: “La guerra es lo peor para el ser humano”) i cili i dedikohet futbollistit te njohur kosovar Vedat Muriqoti nga debimi i tij nga Kosova nga regjimi serb, deri tek inkuadrimi i tij ne ekipin spanjoll Mallorca
Ndanim një litër qumësht në ditë dhe qepë për 50 veta
Vedat Muriqi (Prizren, Kosovë, 27 vjeç), sulmuesi i ri i Mallorcas, ende rrëfen me pak ankth odisenë e tij për t’u ngritur nga një fëmijë në luftën e Kosovës në futbollin profesionist. Në telefon, nga hoteli ku jeton ende në ishull, kujton dramën që ka përjetuar kur ishte pesë vjeç. Në fund të viteve 1990, si shumë familje shqiptare të Kosovës, edhe ajo u detyrua të ishte pjesë e një eksodi masiv në Shqipëri për t’i ikur tmerreve të konfliktit të ashpër me Serbinë.
Ata mundën të ktheheshin në vendin e tyre, tashmë të pavarur, dy muaj e gjysmë më vonë pasi u garantuan se jeta e tyre nuk ishte më në rrezik. “Pas luftës, si pothuajse për çdo gjë në Kosovë, nuk kishte asgjë, por sidomos për sport. Askush nuk donte të fillonte të luante. Kur i thashë një xhaxhai tim që doja të bëhesha futbollist profesionist, ai filloi të qeshte dhe më tha se ishte shumë e vështirë. Pastaj gjërat filluan të ndryshojnë, unë pata fat dhe punova shumë për të arritur në profesionist. Pa atë fat, pa atë që më ndihmoi familja ime dhe pa Zotin, nuk do të ishte e mundur”.
Mjekra e tij e mprehtë dhe mollëzat e zhytura, të theksuara nga mjekra e tij, e përmirësojnë pamjen e tij të një njeriu të gërryer nga jeta. “Lufta është gjëja më e keqe që mund t’i ndodhë botës dhe çdo njeriu. E vetmja gjë pozitive për këtë është se ju bën më të fortë mendërisht dhe fizikisht.
Në familjen time ne ishim rreth 50 njerëz dhe të gjithë u mbërthyen në një dhomë të një shtëpie. Kur gjermanët filluan të na ndihmonin, ne duhej t’u shpërndanim të gjithëve një litër qumësht në ditë dhe qepë. Ishin kohë të vështira, kuptova që prindërit e mi kishin vuajtur, ne ishim fëmijë, donim të hanim e të pinim dhe ata nuk na jepnin asgjë. Për fat të mirë, askush në familjen time nuk vdiq në luftë.”
E vetmja gjë pozitive e luftës është se të bën më të fortë mendërisht dhe fizikisht”.
Plaçkitja e ushtarëve serbë e shënoi shumë: “Ata erdhën në shtëpi dhe na thanë se do të vendosnin bombë. Mbaj mend që mamaja ime paketonte rrobat në çanta sa më shpejt që të ishte e mundur për të marrë makinën dhe për të shkuar në Shqipëri. Në rrugë kishte shumë rroba që ushtarët i kishin hedhur”.
Muriqi u rrit pa referencat e zakonshme të futbollit që fëmijët i përvetësojnë në kokën e tyre. “Gjërat në Kosovë nuk duhet të mendohen për idhujt. Kam parë ndeshje dhe në kokë kam bërë një përzierje të karakteristikave të shumë lojtarëve, por nuk mund të them vetëm një”, thotë ai.
Pas mërgimit dhe pa mundësi zhvillimi në Kosovë, ai luajti nga mosha 17 deri në 19 vjeç për Teutën e Durrësit dhe Besa Kavajën, shqiptare. Më vonë ai zgjodhi Turqinë për të arritur dëshirën e tij për të qenë futbollist. “Kisha një për qind shans për t’u kapur dhe isha shumë i fokusuar sepse doja të provoja veten. Nuk doja të kthehesha në Kosovë dhe për fat më pranuan”.
Ai shënoi gola për Girensuspor dhe Gençlerbirligi. Ai shpërtheu te Rizespor me 26 gola në një sezon të vetëm, 18-19, gjë që e bëri të nënshkruajë me një nga turqit e mëdhenj, Fenerbahçe. 17 golat në 36 ndeshje inkurajuan Lazion të paguante 20 milionë euro për transferimin e tij në verën e vitit 2020. Megjithatë, as me Simone Inzaghin dhe as me Maurizio Sarri nuk mundi të konsolidohej.
“Në ligën italiane ka më shumë cilësi se në atë turke dhe unë u lëndova në fillim. Më pas u kapja me Covid dhe vuajta sepse te Lacio kishte një nivel të lartë dhe nuk ishte e lehtë të arrija me shokët e skuadrës. Shumë herë nuk kam pasur fat, por është gjithashtu e vërtetë që kur më kanë dhënë mundësi nuk kam dalë mirë”.
Me vetëm dy gola, për një kohë Muriqi ishte në shënjestër të tifozëve. Verën e kaluar, në një seancë stërvitore parasezonale të hapur për publikun, Sarri e ndërpreu seancën dhe kërcënoi se do të përjashtonte tifozët që ofendonin sulmuesin e tij. “Nuk kanë paguar 20 milionë për asgjë, kam shënuar gola në Turqi dhe në kombëtare. Mund të paguash 100 milionë për një lojtar, por kur ka lëndime nuk mund të bësh siç pritej, ky është futbolli”.